Jerozolima

Dzień trzeci w Jerozolimie podgrupa B zaczyna od wypalenia peta podczas delektowania się wschodem słońca. Ja wolę robić zdjęcia, ale ponoć ja jakiś dziwny jestem. No więc skoro świt udajemy się do Bramy Łańcuchów. Tu niespodzianka, tędy nie wejdziemy. Pan łamanym angielskim próbuje wytłumaczyć jak się tam dostać. Okazuje się, że żeby dotrzeć do świętego miejsca islamu trzeba przejść przez święte miejsce judaizmu. Fajnie, nie? Kontrola bezpieczeństwa przed ścianą płaczu, ochroniarze są tak zaspani (jest 7.45), że kontrola przebiega wyjątkowo niemrawo. Trzeba wyciągnąć wszystkie metalowe rzeczy bez wyjątku przed przejściem i tu kolejna rada praktyczna: nie ma po co pakować tego wszystkiego do kieszeni – 100 metrów dalej jest kolejna kontrola bezpieczeństwa tym razem przed wejściem na wzgórze świątynne. Pisałem już, że będąc w Izraelu trzeba zobaczyć Masadę. Będąc w Jerozolimie trzeba zobaczyć wzgórze świątynne. Najlepiej rano (otwarte jest od 7.30) zanim kolorowy tłum wypełni każdy metr kwadratowy wolnej przestrzeni.
Jerozolima jest trzecim co do rangi świętym miastem islamu – zaraz po Mekce i Medynie. A to dzięki miejscu ukrytemu pod Kopułą na Skale. Ze skały tej Mahomet miał wstąpić do nieba w czasie objawienia al-isrā. Wtedy to archanioł Gabriel zabrał proroka przed tron boży. Skała ma też znaczenie dla Żydów, gdyż według ich tradycji jest to miejsce gdzie Abraham chciał złożyć w ofierze syna Izaaka, oraz miejsce gdzie Jakub ujrzał drabinę prowadzącą do nieba. Kopuła nad Skałą nie jest meczetem, a czymś w rodzaju pomnika. Wzniesiona została w roku 691 po śmierci kalifa Omara. W XVI wieku mozaiki pokrywające ściany budowli zamienione zostały na okładzinę ceramiczną.
Drugim niezmiernie ciekawym obiektem znajdującym się na Wzgórzu jest meczet Al-Aqsa. Wybudowano go w tym samym czasie co Kopułę. Meczet to prawdziwy olbrzym, największy w Palestynie, mieści w środku 30000 wiernych.
Niestety, niewiernym nie dane jest wejść do wnętrza tych dwóch budynków. Znowu, jeszcze kilka fotek i schodzimy ze Wzgórza. Teraz trzeba jeszcze zabrać rzeczy, wymeldować się i można jechać do Yad Vashem.
Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu założono w 1953 roku w celu upamiętnienia ofiar Holocaustu oraz tych, którzy ryzykowali swoje życie by ocalić życie cudze.
Yad Vashem oznacza „miejsce i imię”, słowa te zaczerpnięto z Księgi Izajasza.
Muzeum robi piorunujące wrażenie. Stajemy po raz kolejny twrzą w twarz z przejawem tej typowej gigantomanii. Nie możemy jednakże zapominać, że Instytut i wystawy mają też spełniać pewne funkcję propagandowe.
Po wejściu do głównej hali wystawienniczej przechodzimy od wystawy do wystawy. Przedstawiają one historię holocaustu: od dojścia NSDAP do władzy w Niemczech, przez pierwsze szykany, historię gett żydowskich w europie, przez obozy koncentracyjne. Po ostatniej ściśle historycznej wystawie, wchodzi się do Sali Imion. Sala nakryta sztuczną kopułą, wyłożoną zdjęciami, a wokół… wokół trzy miliony (z sześciu) istnień ludzkich upamiętnionych krótkimi biografiami. Na końcu dochodzimy do wielkiego tarasu widokowego z którego rozpościera się widok na Erec Izrael – Ziemię Izraela.
Wystawa jest zaprojektowana tak by pokazać drogę wiodącą przez kominy Auschwitz do poniekąd Ziemi Obiecanej jaką jest Izrael.
Pomimo tego nie można się przyczepić do warstwy merytorycznej wystaw. Uważnie przeczytałem tablice poświęcone gettu krakowskiemu i obozowi pracy w Płaszowie i przyznaję, że nie znalazłem w nich nic do czego można by się przyczepić.
Po wyjściu możemy się udać do pawilonu wystawowego, odwiedzić synagogę, lub pójść pospacerować po ogrodach.
W tym miejscu wypada jeszcze powiedzieć o kilku miejscach, które powinno się zobaczyć.
Są to:
-pomnik poświęcony Januszowi Korczakowi, który dobrowolnie towarzyszył swoim wychowankom w drodze do komór gazowych Treblinki
-pomnik upamiętniający powstanie w Gettcie Warszawskim
-pawilon pamięci, w którym wypisano nazwy największych obozów zagłady
-pomnik upamiętniający Dzieci pomordowane przez hitlerowców, przy tym monumencie zatrzymajmy się chwilę.
Wchodzimy w głąb kopca i nagle znajdujemy się w ciemnej hali. Po chwili, gdy oczy przywykną do mroku wokół nas migocze steki tysięcy świateł. Przy pomocy kilku małych lampek i setek luster, które multiplikują odbicia. Przy pomocy tak prostych metod otrzymano wstrząsający w swojej wymowie pomnik. Jedyny w swoim rodzaju. Zapomniałem dodać, że cały czas słyszymy głos, który wyczytuje imiona , nazwiska, narodowość oraz wiek dzieci, które II wojny światowej nie przeżyły.
Oczywiście będąc w Yad Vashem trudno nie przejść Aleją Sprawiedliwych. Tam upamiętniono każdego nie-żyda, który uratował przynajmniej jednego Żyda od śmierci. Każda taka osoba ma tabliczkę oraz jedno drzewko rosnące w ogrodzie. W ten sposób upamiętniono tam 22 tysiące osób, z czego około 6 tysięcy to tabliczki należące do Polaków.
Z Yad Vashem udajemy się do Central Bus Station skąd odjeżdżamy Egged’em do Tel Avivu.
Kilka słów o Egged’zie. To kolejny sposób na podróżowanie po Izraelu. Sposób troszkę droższy niż pociąg, ale równie wygodny. Autobusy na trasie Tel-Aviv – Jerozolima kursują co 15 minut. Jest to chyba najprostszy sposób, żeby podróżować między tymi dwoma miastami. Na każdym dworcu autobusowym znajduje się informacja, gdzie co najmniej jedna osoba mówi po angielsku, więc naprawdę nie ma problemu z odnalezieniem właściwego peronu. Aha, zasada jest taka sama jak w Sherutach (o których jeszcze napiszę) – tylu pasażerów ile miejsc siedzących. Gdy autobus jest pełny to po prostu odjeżdża i nie ma zmiłuj się, trzeba czekać na następny.

Zdjęcia (8)

Komentarze (0)